Al pasar por la vieja casa donde viviste
se quiebra mi corazón, me saltan las lágrimas.
Si me preguntan por quién es este dolor
diré que es por alguien que está bajo la tierra;
que aunque por sangre fuéramos sólo primos
nuestro afecto era igual al de dos hermanos.
¿Quién hubiera dicho, al despedirnos aquel día,
frente a esta puerta, que morirías antes que yo?.
No fuiste capaz de escapar a tu destino,
y te has ido antes de terminar nada.
Tu madre, que te adoraba, no tiene consuelo.
Tus hijos son todavía muy pequeños.
Está vacía la sala fúnebre con tu retrato:
no se escucha, de noche ni de día, llanto.
El polvo se junta sobre los asientos vacíos,
y crece el pasto, salvaje, entre las baldosas.
Tus huellas se han ido borrando de los escalones,
solamente el jardín retiene un rastro tuyo.
Oculto, disuelto, transformado en otra cosa,
ya no podrás jamás recobrar tu forma.
Lenta, lentamente, me voy de este lugar;
triste, con la ropa empapada en lágrimas.
Tao Yuanming (365-427)
Versión Miguel Angel Petrecca
衔哀过旧宅,悲泪应心零。
借问为谁悲,怀人在九冥。
礼服名群从,恩爱若同生。
门前执手时,何意尔先倾。
在数竟不免,为山不及成。
慈母沈哀疚,二胤才数龄。
双位委空馆,朝夕无哭声。
流尘集虚坐,宿草旅前庭。
阶除旷游迹,园林独余情。
翳然乘化去,终天不复形。
迟迟将回步,恻恻悲襟盈。